Poseta manastiru Svete Ekatarine . Sinaj – Egipat
Pravoslavni manastir sv. Katarine se i danas nalazi u Egiptu na jugu Sinajskog poluostrva, u pustinji, okružen beduinskim plemenima.Manastir se nalazi na nadmorskoj visini od 1300m, u nepreglednoj i nepristupačnoj pustinji i okružen je crvenim granitnim planinama(visine i preko 2000m). U blizini se nalazi istoimeni gradić Sveta Katarina.
Manastir je jedan od najstarijih hrišćanskih manastira i kao takav nalazi se na spisku Svetske baštine, organizacije UNESKO. U manastirskom kompleksu pored glavnog hrama, ima još 12 manjih kapela. Sa desne strane je glavna manastirska crkva posvećena Preobraženju Gospodnjem, sa leva su stepenice i veranda kojom se stiže do muzeja, a tu pored kapele je i zeleni grm Neopalime kupine. Ceo manastir je opasan visokim zidom koji je u šestom veku sagradio car Justinijan.
Hodočasnici iz celog sveta pohode ovaj pravoslavni manastir a u letnjim mesecima i turisti iz Egipatskog letovališta Šarm el Šeik i dr, koji je na tri sata vožnje od manastira.
Sinajski manastir nije oduvek bio posvećen svetoj Katarini. Već u prvim hrišćanskim vekovima Sinajska pustinja biva mesto gde se mnogi hrišćani Egipta sklanjaju tražeći spas od mnogobrojnih nameta i progona idolopokloničkog Rima.
Na mestu gde se Mojsiju javio Gospod (oko 1400 g. pre Hrista, kod nesagorive kupine), 330. godine sveta carica Jelena, majka svetog cara Konstantina Velikog, podigla je kapelu posvećenu Bogorodici.
Uz ovu kapelu, u šestom veku car Justinijan i carica Teodora grade crkvu, trobrodnu baziliku od crvenog granita, kojim obiluju sinajske planine.
Već od III veka postoje male manastirske zajednice okupljene na mestu nesagorive kupine, na Mojsijevom vrhu, u obližnjoj oazi Faran i na krajnjem jugu Sinajske pustinje.
Katarina je postradala za veru u vreme cara Maksimina, a po predanju su njeno telo anđeli preneli na vrh Sinaja. U IX veku jedan od sinajskih monaha usnuo je mesto na kome se nalazi sveto telo mučenostradalne Katarine na kome su ga kasnije pronašli i sagradili kapelu posvećenu svetiteljki a svete mošti preneli u manastir gde se i danas čuvaju. Od tada manastir postaje poznat pod imenom Svete Katarine.Katarina koja je primila prsten od samog Gospoda Hrista, u znak obručenja Njemu do danas stoji na njenoj ruci.
Pravoslavci koji pohode manastir imaju tu privilegiju da se poklone i celivaju ruku Svete Katarine a nakon toga monah svakome daruje prsten na kome piše „Agia Katarina”.
Čuvajući svoju veru zasađenu u sinajskoj pustinji od početaka hrišćanstva, zalivanu vekovnim trudom, iskušenjima i nedaćama uspeli su monasi sinajski da odgaje cvetove pustinjske koji miomirišu kroz celu istoriju pravoslavne crkve. Sv. Jovan Lestvičnik, koji je u manastiru pisao „Lestvicu „, Sv. Anastasije Sinajski, Sv. Grigorije Sinajski, koji je je na Svetoj Goru i Balkanskom poluostrvu zasadio seme isihazma, samo su deo tog nasleđa zajedno sa svetim ocima koji danas žive u manastiru Sv. Katarine.
Zaista je dirljivo i čudesno žitije Svete Velikomučenice Ekatarine Aleksandrijske i Sinajske koju naša Crkva danas slavi. Iako natprosečno obrazovana i rečita plemkinja, ona se zavetovala Gospodu Hristu i Jevanđelju Njegovom kao najvišoj i najlepšoj vrednosti. Zato je za vreme rimskog cara Maksencija (početkom IV veka) podnela nezamisliva stradanja. Mlada žena, sa mogućnostima boljim od mnogih muškaraca i hrabrija od brojnih pripadnika jačeg pola, potvrdila se kao nevesta Hristova i kao takva posvetila.
U spomen na prsten koji joj je kao nevesti simbolično u viđenju pred stradanje darivao sam Hristos, i poklonici njenim česnim moštima u Manastiru Svete Ekatarine na Sinaju bivaju uvek darivani sa po jednim skromnim prstenom kao simboličnim znakom hrišćanskog zaveta Bogu. Oltar ovog manastira koji je još u šestom veku podigao car Justinijan sagrađen je na mestu javljanja Božijeg Mojseju iz nesagorive kupine, zbog čega je njegova crkva sa prostorijama i zidinama prava riznica prebogatog duhovnog i kulturnog nasleđa, posvedočenog u najstarijim ikonama, mozaicima i manuskriptima.
